weer thuis

De laatste paar weken, niet veel mogelijkheden gehad om te schrijven. We waren om de beurt ziek, de weerstand werd steeds lager. Na een uurtje internetcafe werden we verkouden en de diarree ging ook niet echt meer weg. Na een ziekenhuisbezoek bleek dat ik een infectie had en werd het toch tijd voor een antibioticakuur en daar knapte ik zienderogen van op. Omdat we niet helemaal gesloopt thuis wilden aankomen, besloten we naar Accra te vliegen en daar lekker nog een week aan het strand door te brengen.
Daarvoor hebben we twee hele mooie dagen doorgebracht in Tamale met Starkey Hearing Foundation. Een half jaar geleden heeft een KNO arts in Tamale, afdrukken gemaakt van de oren van de kinderen van vier Dovenscholen in Upper East. Deze zijn naar Starkey gestuurd en zij hebben er oorstukjes van gemaakt. Ze kwamen twee dagen naar Tamale om de hoorapparaatjes aan te meten. Het is een goed georganiseerd stelletje mensen die in twee dagen dus bijna 1000 hoorapparaten aanmeten.
Eerst worden de oren bekeken, hebben ze te veel oorsmeer, dan worden in de volgende ruimte de oren schoon gemaakt. vervolgens worden buiten de oorstukjes gepast, waarna ze moeten wachten op de hoorapparaatjes. Als alles afgemeten en ingesteld is, krijgen ze een tasje mee naar huis met batterijen voor een jaar lang en krijgen ze in tien minuten voorlichting hoe ze de hoorapparaten moeten onderhouden, schoon maken, batterij vervangen en gebruiken.
Omdat ze handen te kort kwamen, zijn we gebleven om ze te helpen. Registeren, tolken, hoorapparaatjes aanmeten, voorlichting geven, de boel stroomlijnen. Alles hebben we mee gedaan. Omdat we eigenlijk met de kinderen mee terug naar Bolgatanga zouden rijden en er niet op gerekend hadden, dat we nog een tweede dag wilden blijven, hadden we geen hotel gereserveerd. Gelukkig bood de Amerikaanse KNO arts, uit het ziekenhuis waar alles plaatsvond, ons een slaapplaats aan in zijn eigen huis. Wat lief!!! Zo konden we gelukkig nog een dagje meedoen. De mensen van Starkey zijn echt super aardig en we worden na de klus ook nog uitgenodigd voor het diner,
Het klinkt natuurlijk super om als doel te hebben om 1.000.000 hoorappartaatjes te willen verstrekken in het jaar 2020. Starkey is een rijke stichting die gesteund wordt door Bill Clinton himself Maar hoeveel van deze apparaten doen het nog en worden nog gebruikt?? Ik heb er mijn vraagtekens bij....
onze twijfels worden bevestigd als we twee dagen later op de Dovenschool aan komen. Veel kinderen lopen met stickers van de batterijtjes op hun gezicht. Ze kennen de gevaren niet van batterijen en eten de dingen zelfs op!! Ook zijn er natuurlijk kinderen die de hoorapparaatjes van de anderen stelen. sommigen zijn helemaal doof en hebben geen apparaatjes gekregen. Daardoor onstaat jaloezie.....
We besluiten met de headmaster te gaan praten en hem uit te leggen dat het beter is als de kinderen de batterijen niet in eigen beheer houden maar dat ze moeten vragen om een nieuwe bij de leerkracht als de oude leeg is. Hij zal hier voor gaan zorgen. Ook stellen we voor om alle kinderen te registeren in Exel en daar de unieke nummers van de hoorapparaten bij de zetten. Zo kunnen de gestolen apparaten weer bij hun orginele eigenaar terecht komen. Met dit exelbestand kunnen we ook de communicatie met Starkey behouden want zij zijn ook blij met deze informatie en als hoorapparaten stuk zijn, zijn zij bereid om deze te repareren of te vervangen als wij het opsturen.
Omdat de kinderen niet goed weten hoe zij de oorstukjes in hun oren krijgen, is het een gepiep van jewelste in de klas. De leerkrachten weten ook niet hoe ze de kinderen hierbij moeten helpen en bevelen de kinderen de hoorapparaten uit te doen en in de slaapzaal te leggen. Veel kinderen zijn daar boos over. En wij raken erg gefrustreerd van de hele situatie..... Wij komen hier in Ghana om eerst te praten en te onderzoeken hoe ze hier denken over implementatie van hoorapparaten, voorlichting, visie, cultuur. En nu heeft ineens iedereen hoorapparaten...
maar aan de andere kant.... zouden we beiden iets hebben aan een goede samenwerking.
Een week na Starkey komt Amelia naar Bolgatanga. Zij werkt op de Dovenschool vlak bij Kumasi en ook daar is Starkey geweest. Amelia is een vrouw met een sterke persoonlijkheid en daadkracht. Ook heeft ze de juiste kennis in huis die we nodig hebben voor ons Assesment centre. Ze heeft duidelijke ideeen over de aanpak nu de kinderen hoorapparaten hebben. Ze maakt dit ook kenbaar naar de headmaster toe.
Amelia vertelt ons dat ze ons graag wil helpen bij het opzetten van het Hearing Assesment Centre in Bolga en dat ze Francis graag de kneepjes van het vak wil leren. Samen met haar en het aanbod van Starkey om samen te werken, moet het helemaal goed komen. Als wij de nazorg kunnen neerzetten in Bolga, kunnen we afdrukken van oorstukjes naar Starkey sturen, en sturen zij de hoorapparten die de client nodig heeft en het oorstukje terug. Als Francis en Amelia een gehoortest kunnen afnemen en afdrukken van de oren kunnen maken en de oren kunnen schoonmaken, is de puzzel compleet. Dat zou helemaal fantastisch zijn!!!
wat een toeval dat alles zo precies in elkaar valt... nu nog de uitvoering.

Zo, en daarna is het tijd voor een weekje aan het strand. Er moeten weer wat kilo's gekweekt worden want ik ben wel wat afgevallen. Dus genieten we van de fruitsapjes, taartjes, verse pasta, iedere dag verse kreeft, frietjes, en groenten (eindelijk!!) , heel veel gezonde groenten en salades. We hangen lekker aan het strand en kletsen met de locals. De andere toeristen zijn minder toegankelijk dan de Ghanezen, zoals gewoonlijk. Het eentonige ritme van slapen, eten, zwemmen, kletsen, slapen, zwemmen, eten, kletsen is heel erg fijn. In het weekend komt er een reggeaband spelen en is het geluk helemaal compleet want er kan ook nog gedanst worden.
Na twee maanden ups and downs, wordt het tijd om naar huis te gaan en dat voelt voor het eerst echt goed.
Ik heb zin in rode kool met gehaktballen, en mijn eigen bed, en mijn eigen wc, en niet meer naar de Deet ruiken maar naar mijn eigen parfum, Giel op de radio, mijn vrienden weer spreken (jullie hebben het toch niet te druk??!!).
Mariska en ik fantaseren er al weken op los wat we het eerste gaan eten als we thuis komen.... chocolade, Ben en Jerry's ijs, bruin brood, kaaaaas, nespresso koffie!!! rookworst......

En toch zal ik veel heimwee krijgen deze week... Geen" La Awalla?", (hoe gaat het?) overal waar je loopt. Geen " La Assoma" meer (het gaat goed) als antwoord. Iedereen gaat zijn eigen weg hier op straat, niemand kijkt je aan. Geen Ghanese muziek meer op iedere straathoek, geen krekels die me in slaap zingen, geen Allah Akbar meer om 5 uur in de ochtend om mee wakker te worden. Het is stil in Empel,,, heel stil,,, het enige wat ik hoor is die akelige piep in mijn oor en ik kan de slaap niet vatten.....