Deel I

16 oktober 2011
Eindelijk is het dan zo ver. Na maanden voorbereiding en verzamelen van spullen, mogen we vandaag vertrekken. Het voordeel van een lijnvlucht is dat ze op mooie tijden vliegen. We konden eerst nog even lekker uitslapen, nog rustig door het huis lopen, totdat mijn ouders ons kwamen ophalen. Zij brachten ons naar het station waar we de trein pakten. Het afscheid van mijn ouders was moeilijker dan normaal. Mijn moeder is geholpen aan een anurisma een maand geleden dat is een heftige tijd geweest. We hebben elkaar de afgelopen weken bijna dagelijks gezien en gebeld. Vooral voor mijn moeder was het zwaar.
Helaas zien we Bas niet meer op het station. Hij heeft een trein eerder genomen naar Amsterdam waar hij de halve marathon gaat lopen. Vanuit de trein zien we al hordes met lopers voorbij komen. Een collega van mij, Yvonne, vliegt vandaag vanuit Schiphol naar Australie. Ze smst ons dat ze al anderhalf uur van tevoren bij de gate moeten zijn vanwege alle securitychecks. We hoopten eigenlijk nog een bakkie koffie te drinken samen maar nu is het de vraag of wel elkaar uberhaupt nog wel zien. Omdat we thuis al hadden ingecheckt, waren we in no time klaar met het inleveren van de bagage en het door de douane gaan. We snelden naar de gate van Yvonne, waar we gelukkig nog even gedag konden zeggen en hen konden uitzwaaien. Erg leuk!!
Bij onze eigen Gate zien we Ayo, een Surinaamse vrouw die ook vrijwilligerswerk gaat doen in Bolgatanga. We hebben haar al leren kennen op het vrijwilligersweekend een paar weken geleden. Ayo werkt bij de KLM dus zij mocht even een kijkje nemen in de cockpit. Even later komt de Piloot ons ook nog even een handje schudden omdat hij het zo leuk vindt dat we vrijwilligerswerk gaan doen. Ik had natuurlijk even kunnen vragen of hij iets aan de luchtdruk kan doen in het vliegtuig tijdens de landing. Dat kunnen ze wel maar doen ze niet altijd is mij verteld omdat dat veel brandstof scheelt geloof ik. Helaas denk ik daar niet aan op zo’n moment en moet ik weer erg afzien met mijn oren als we gaan dalen.
Na de landing worden we verwelkomd door een deken van warme lucht die ons omarmd op de vliegtuigtrap. Heerlijk!! Ook de geur is zoals ieder ander Afrikaans land, het voelt als thuis komen. Helaas staan de airco’s te loeien bij de paspoortcontrole du s de jassen kunnen weer even aan. Het kost ons een uur om ons door de lange rij bij de douane te worstelen. Daarna blijkt dat Ayo haar koffers niet zijn meegekomen in het vliegtuig. Wat een stress!! Nog langer moeten we wachten tot ze bij de rij van de vermiste spullen aan de beurt is. Ze is niet de enige vandaag.
Gelukkig staat Evans al op ons te wachten. Van hem krijgen we te horen dat Ayo niet de enige is die een koffer mist. Hester, een andere vrijwilligster, die een uur eerder is aangekomen, mist ook een tas. Evans brengt ons naar het huis van Victoria. We worden hartelijk welkom geheten en we krijgen meteen een knuffel en drie dikke kussen (op zijn Nederlands). De planning was eigenlijk dat we met zijn vieren de volgende dag de bus zouden nemen naar Tamale. Normaal blijf je een paar dagen in Accra en daarna in Tamale nog een paar dagen maar omdat we niet zo lang hebben, dachten we dat het leuker was om wat sneller naar het Noorden te rijden. De hele planning loopt nu natuurlijk een beetje in de soep omdat de tassen spoorloos zijn. Victoria heeft al bustickets voor ons gekocht dus wij besluiten door te gaan naar Tamale de volgende dag. Ayo en Hester zijn gedwongen om nog wat langer te blijven. Hopelijk zijn hun tassen de volgende dag snel terecht. Na een kopje thee en wat brood met zelfgemaakte pindakaas (echt heerlijk!! Beter dan Calve) gaan we naar bed.
17 oktober 2011
We moeten weer om 5 uur opstaan om de bus te halen. Ik geef Ayo nog wat van mij kleren mee want zij heeft echt niks anders dan haar handbagage. De bussen hier zijn echt geweldig!! Daar is GoGO tours niks bij. Aan de ene kant van het gangpad kunnen twee mensen zitten en aan de andere maar eentje. meer past niet omdat de stoelen zo groot en lux zijn.
We hebben een voorspoedige reis die alles bij elkaar toch bijna dertien uur duurt. Omdat we onze eerste nacht zo slecht hebben geslapen, presteer ik het met openhangende mond meer dan de helf van de reis in een comatueze slaaptoestand door te brengen. Arno kijkt naar een hele spannende Ghanese tv serie die gaat over een geest met een hoed. Onderweg zijn er drie plaspauzes ingelast. Iedere pauze worden de sanitaire voorzieningen een beetje minder. Bij nummer drie plas ik in een gezamenlijke betegelde plasgoot waar je kon stereoplassen. Gelukkig was ik op dat moment de enige. Achteraf hoorde ik van Arno dat er ook een gewone wc was…
Onderweg eten we onze laatste krenten bollen met kaas. Ik durf niet goed iets te kopen in de stalletjes waar we stoppen. Arno besluit gefrituurde cassave te gaan bestellen maar komt terug met rijst en een kippenpoot en rauwe groeten. Zo die durft!! Het is een wonder dat hij ’s avonds nog niet aan de diarree is.
De weg valt op de meeste stukken wel mee. Hij is geasfalteerd en de gaten zijn nog te tellen. Op sommige stukken zijn ze de weg aan het herstellen en moeten we door een zandbak.
Als we arriveren in Tamale, komt Hajaar ons ophalen. We zijn op twee andere meisjes na de enige blanken in de bus dus Hajaar heeft ons als snel gevonden. We slapen vanavond bij KAKA een oude wijze vrouw die heel veel weet van traditionele kruidenmedicijnen. Ze heeft ooit haar eigen bedrijfje opgezet en ze is benoemd tot dokter, terwijl ze nooit heeft gestudeerd en nooit heeft leren lezen.
De rest van de avond kletsen we wat met de kleinkinderen van KAKA. We laten elkaars foto’s zien en drinken thee. Hier wordt het wassen en naar de wc gaan al een hele uitdaging. Geen stromend water dus we halen ons water uit een grote cylo. Daarna met je emmertje naar een donker hok waar de wc en de wasruimte zich bevinden. Het is goed om alleen een omslagdoek aan te doen want er zijn geen haakjes om je kleren op te hangen. De doek kan je over een loshangende stroomdraad gooien. Het fijne van deze manier van wassen is dat je erg afkoelt met koud water dat je over je heen gooit. Het is hier zelfs om negen uur ‘s avonds nog erg warm, zo’n 30 graden denk ik. Ondanks de hitte slapen we vannacht weer als roosjes.
18 oktober
Terwijl mijn neef zijn 50e verjaardag viert in Nederland, genieten wij van het leven in ons gastgezin in Tamale. We worden meteen weer verwelkomd met lachende gezichten die ons een goede morgen wensen. We mogen meteen mee uit een bakje eten met een van de kleinzonen van KAKA. We eten TZ met saus van pompoenpitten en gedroogde en gemalen okra. TZ is een soort puree gemaakt van??? Daar moet ik nog even achter zien te komen… het smaakt in ieder geval erg lekker. En ik had inmiddels wel honger want gisteren heb ik niet echt veel gegeten. Als we ons gewassen hebben, worden we uitgenodigd om bij KAKA thee met brood en pindakaas te eten. Nou dat ging er ook nog wel in hoor. ‘S middags in de stad nog wc papier gehaald, een SIMkaart gekocht, een dongel geregeld voor internet, gepind en nog wat gedronken voor we weer terug gaan naar Meet Africa. In het centrum van Tamale is het een drukke bedoening. Overal staan mensen hun waar te verkopen. Een gedeelte is een soort carbootsale maar dan vanaf de brommer. Heel grappig, alle brommers liggen vol met kleding. De meeste vrouwen lopen in erg mooie kleurrijke jurken gemaakt van Batik. Dat hebben we nog niet eerder gezien in Afrika zoveel .
De rest van de dag besteden we bij onze familie Tamaiko. In de schaduw van een grote boom gebeurt vanalles. Er wordt meel gemaakt voor TZ. Vrouwen doen de afwas en beginnen aan het eten. Er is een grote overdekte ruimte waar drie vuren branden. Er wordt in grote ketels gekookt. Terwijl arno met de kinderen een spelletje “mens erger je niet” doet. Help ik met eten koken. We eten een soort groentensoep met een soort spinazie achtige bladeren, tomaten, uien. Knoflook, en hele aparte kruiden die de soep een heerlijke geur geven. In een klein pannetje wordt een zelfde soort soep gemaakt maar dan met een speciaal voor ons geslachte guinee fowl. Dat smaakte echt heel erg lekker!! Tijdens het eten staat El Jazeera hard aan. Ons gezin is moslim en vooral KAKA is er gelovig, ze probeert ons ervan te overtuigen dat het een goede godsdienst is.
19 oktober 2011
Vandaag nemen we afscheid van de familie Tamaiko. We gaan met de trotro verder naar Bolgatanga, onze bijna eindbestemming. Arno gaat hier werken en we gaan over twee dagen naar ons gastgezin in Tongo waar ik ga werken. We eten voor de laatste keer met KAKA en nemen afscheid van iedereen. Net zo hartelijk als we ontvangen werden, was het afscheid. Of we toch alsjeblieft nog terug willen komen zodat we de boerderij van KAKA kunnen bezoeken. Dat willen we maar al te graag!!
Bolga is een leuke stad, wat minder druk dan Tamale. In tegenstelling tot Tamale kan je er de straat oversteken zonder voor je leven te vrezen. We zouden graag willen skypen met het thuisfront maar dat kennen ze hier helaas niet. Eerst meer dan een uur zitten wachten omdat de stroom was uitgevallen om er daarna achter te komen dat ze middeleeuwse computers hebben. Tja dan toch maar ff bellen….
We slapen vanavond bij Mariamma met haar gezin. Morgen hebben we een introductie?? Wat dat inhoudt weten we nog niet. Dat lezen jullie vanzelf. De rest van de dag zullen we weinig doen, het is namelijk erg warm…. Heerlijk hoor, maar je wordt er een beetje loom van.