Deel IV

Maandag 24 oktober tot en met vrijdag 28 oktober 2011
Gbego School of the Deaf:
De eerste dag werken voor ons allebei! Samen met Bernard (onze vader) rijden we op de motor naar de Gbego School for the Deaf waar ik ga werken. Ik moet eerst op audiëntie bij de directeur. Er komt weinig uit dan alleen welkom en hoe heet je. Ik moet zelf maar zien wat ik ga doen geloof ik. Omdat een andere vrijwilliger van Meet Afrika, Gedy, er al een maand is, besluit ik met haar te overleggen wat te doen. Naast Gedy is er nog een vrijwilliger,rijwilliger, Lauren van het Peace Corps. Zij zal in totaal twee jaar op de Dovenschool blijven.
Gedy vertelt mij dat ze met de kinderen die niet kunnen lezen en schrijven, RT klasjes is begonnen om hen dit te leren. Zij heeft leerlingen van de 1e tot en met de 6e klas!! Sommigen zitten dus al 6 jaar op school en hebben nog slechts weinig geleerd. We besluiten diezelfde dag nog de kinderen die het schrijven niet onder de knie krijgen, (dat wil zeggen het overschrijven van letters) te testen met het materiaal dat ik heb meegebracht. Het testen doen we met het spelen van memory en kleurentorens.
Sommigen hoef je eigenlijk niet eens te testen om te zien dat zij een verstandelijke beperking hebben. Er zit zelfs een meisje met Down in de klas. Meer dan 8 kinderen krijgen na intensief oefenen het begrip “het zelfde” en “verschillend” niet onder de knie. We besluiten een “mental retardation” klasje met hen te vormen die we elke ochtend uit de klas gaan halen om hen wat extra aandacht te kunnen geven met ons ontwikkelingsmateriaal en wat positiviteit aan hun leventje toe te kunnen voegen. Kan je je voorstellen dat je al zes jaar in een klas zit en er de ballen niet van snapt en alleen maar boze gezichten op je gericht krijgt? Het bestaat echt. Het is schrijnend om te zien en te ervaren maar het is erg mooi om te zien dat je na twee dagen al echt verschil kan maken, in het leven van deze kinderen die ook erg beschadigd kunnen zijn, ook al is het maar voor even. Na onze les, hebben de kinderen pauze en krijgen ze pap in de keuken. Twee vrouwen zorgen hier voor het eten van ongeveer 350 leerlingen. Na de pauze proberen veel kinderen gewoon weer bij ons in de klas aan te sluiten. Eindelijk voelen ze zich gehoord en hebben ze plezier. Veel doen we eigenlijk niet, een glimlach en een aai over hun bol is vaak al genoeg. In de overvolle klassen is dit voor de leraren ook eigenlijk onmogelijk. Soms zitten er meer dan vijftig leerlingen in een klas!! Daarnaast kunnen sommige leerkrachten niet eens gebarentaal en hebben ze nog geen kaas gegeten van mensen met een verstandelijke beperking. Soms is het ook een kwestie van logisch nadenken dat lastig voor ze is, want een meisje dat zichtbaar ook nog eens een visuele beperking heeft, zet je niet achter aan in de klas!!
Nee weinig goede woorden heb ik over voor de leerkrachten, te vaak zie ik overvolle klassen zonder leerkracht in het lokaal, een beetje zichzelf vermaken. De leerkrachten hangen voornamelijk onder de mangoboom rond in plaats van in de klas. Gedy kan het niet laten om er iedere keer iets van te zeggen, daar reageren ze al bijna niet meer op. Ook lopen ze iets te vaak met een stok te zwaaien als de kinderen niet gehoorzamen.
Een wonder!! God bestaat!! Op woensdag worden er twee broertjes voorgesteld bij de assembly. Om half 8 in de ochtend worden de kinderen voor het schoolgebouw in lange rijen achter elkaar gezet per klas. Daar wordt er gebeden en worden belangrijke dingen vertelt. De twee broertjes ogen onzeker en bang. De moeder heeft ze aangemeld en in het begin werd het niet duidelijk of zij misschien ook doof was. Dit bleek niet zo te zijn. De leerkracht waar zij bij in de klas zitten, klaagt er over dat zij niet eens de gebaren imiteren die zij gebruikt. Ook niet als ze hen handen vast pakt en het gebaar met hen vormt. Gedy en ik besluiten een kijkje te gaan nemen in de klas. We stellen voor om hen mee te nemen om hen te testen. De leerkracht heeft van andere twee kinderen ook het vermoeden van een achterstand en die nemen we ook mee om een spelletje te doen. We doen het kleurenspel met hen. Omdat ik het niet kan laten om mijn stem te gebruiken, ook al weet ik dat ze dat niet kunnen verstaan, en dat doe ik dan ook nog automatisch in het Engels ( ik lijk wel gek), komen we er achter dat onze twee broertjes helemaal niet doof zijn want ze gaan ons papagaaien in het Engels. Als we vragen “la awane?” krijgen we meteen het antwoord “la assomma”. Ze blijken te kunnen horen en praten in hun eigen taal. De leerkracht die ze al een week in de klas had, heeft dit zelf nooit ontdekt en wilde het in eerste instantie niet geloven. Waarschijnlijk heeft hun moeder hen niet kunnen onderhouden vanwege de armoede en heeft ze op deze manier een plek voor hen willen vinden waar ze in ieder geval kost en inwoning zouden krijgen. Er zal contact met de moeder gezocht worden en ze worden aangemeld bij een andere school.
Gedy heeft er ook voor gezorgd dat de bibliotheek weer in gebruik is. Het lokaal waar wij in zitten is tegelijk ook de bieb. Een uur per week komen een paar klassen langs om te lezen. De leerlingen vinden het helemaal geweldig en je ziet ze echt genieten. Eindelijk iets wat aanspreekt. Een keer iets anders dan van het bord dingen overkalken. Ik heb vrijdag middag de leerkrachten bijeen geroepen met Gedy om hen te motiveren om het ontwikkelingsmateriaal te gaan gebruiken in de klas. Volgende week ga ik het aan hen voordoen hoe ze dat in hun les zouden kunnen toepassen. Ik ben benieuwd of ik ze gemotiveerd ga krijgen. De kleuterleidster was meteen enthousiast en wilde meteen het gebarenkwartet van Kentalis leren. We hebben verschillende pakketjes met kwartetten en memory met gebaren erop van verschillende onderwerpen. Waarschijnlijk is het naar hen opgestuurd want er is het afgelopen jaar geen vrijwilliger geweest. De directeur had het bijna allemaal bij het oud vuil gezet, Gedy heeft het kunnen redden.
Youth Harvest Foundation Ghana:
Ik ben de dag begonnen met natuurlijk een vergadering om 9:00 (waar ken ik dit van). Alle vrijwilligers die bij de YHFG werken en alle staf is aanwezig. Met als directeur John Krugu, rest van de staf David, Roxanne (is vrij), Abigail, Daniel, Albert en Mata, en de andere vrijwilligers Daan, Danny, Brit, Nikky en Hester. Het duurt allemaal heel lang; eerst worden de meeting minutes van vorige keer geheel voorgelezen daarna komt er een rondje waar iedereen verteld van zijn activiteiten van de afgelopen 2 weken; en daarna komen er nog wat nieuwe activiteiten. Hester en ik stellen ons voor aan iedereen. Er is een geld potje uit Engeland (1M pond) voor innovatieve projecten. Samen met Hester, David, Daniel en John brainstormen we over het idee van John om in aanmerking te gaan komen voor dit een klein gedeelte uit het potje. Ik heb samen met hen het idee naar een plaatje omgezet zodat het wat makkelijker is dan de gehele tekst te moeten doorlezen. We zijn allemaal enthousiast!. De volgende dag hebben John en ik we het gehele plaatje afgemaakt en de eerste draft opgestuurd om een aanvraag formulier te kunnen krijgen. Blijkbaar is men in Accra ook enthousiast want we krijgen al een ingevuld aanvraag formulier terug gestuurd met het idee. Na deze gecontroleerd en teruggestuurd te hebben is het nu afachten. De rest van de dagen gevuld met het opnieuw opzetten van het beleid voor medewerkers (“administrative document”).

In onze familie is het nog steeds erg gezellig. Het eten is prima en we spelen veel met de kinderen. We hebben de toilet een kans gegeven, die is inmiddels leeggeschept en wij zijn geloof ik de enige die hem gebruiken. Iedere ochtend als de zon op komt zie ik wel iemand in het veld zitten. De wc blijft dus lekker schoon en stankvrij voor ons. (wc=gat in het beton met put er onder)

Vrijdagavond 28 oktober
Vanavond hebben we een verjaardagsfeestje georganiseerd. Zowel Arno als Gedy en Ayo zijn deze week jarig en daarom gaan we met een aantal vrijwilligers en een paar mensen van Meet Afrika uit eten. Vooral het uit eten is een waar genot. Eindelijk een dagje iets anders te eten dan TZ. Heerlijke patatjes op met kip in tomatensaus met ananas. En Arno rijst met kip. Dat doet een mens goed. Van Ayo horen we dat er in de buurt een leuke club is. Ondanks de moeheid van de warmte en het slechte slapen besluiten we toch even mee te gaan. En even wordt natuurlijk tot diep in de nacht want het was heel erg gezellig. Rond half 4 waren we thuis, maar moesten weer vroeg op omdat we met Nurses on Tour mee zouden gaan. We besluiten toch nog een nacht in het hotel te blijven om toch even lekker uit te kunnen slapen en daarna weer fris en fruitig de week te kunnen beginnen.

Zaterdag 29 oktober
Om 7 uur worden we gelukkig uit ons zelf wakker. Een wekker hadden we niet meer gezet, daar hadden we geen puf meer voor. Het hotel heeft een heerlijk ontbijt met toast en een omelet met groenten!!! Daarna vertrekken we snel naar the Nurses. De malarianetten worden ingepakt en we kunnen vertrekken naar de Bongo area. Diep in de bush hebben alle vrouwen met kinderen uit de omgeving zich verzameld om een muskietennet op te halen. Als we aankomen zijn ze met zijn allen aan het zingen en klappen. Om de beurt geeft een van de vrouwen een dansje weg, echt heel mooi om te zien. Arno wordt uitgenodigd om mee te dansen en hij steelt natuurlijk helemaal de show met zijn moves die hij in Madagascar heeft geleerd. Hij krijgt een daverend applaus, echt hilarisch!! Het dansen wordt vervolgd door het serieuzere gedeelte en dat is de educatie over malaria. Met een tolk en een groot platenboek wordt uitgelegd hoe je malaria kan voorkomen. Als alles is uitgelegd en alle vragen zijn beantwoord, spelen Arno en ik het verhaal van het prentenboek na in een rollenspel. Ik ben de zwangere vrouw die gaat slapen zonder net en gestoken wordt door een witte mug (Arno) ik krijg malaria en ga dood. Ik voel me net mevrouw Stemband. Daarna wordt het goede voorbeeld gegeven hoe ik onder een muskietennet ga liggen en de mug mij niet meer kan steken. Als de mug het net aan raakt zal hij dood gaan door de impregnatie van het net. Dus arno mag ook met zijn pootjes omhoog gaan liggen. Na alle uitleg worden de netten verstrekt. Er komt een stempel in het consultatieboekje van het kind dat ze een net hebben gehad. Ze moeten allen een kleine bijdrage betalen van 1 Cedi (= 50 cent)
Tijdens de terugweg krijg ik te horen dat mijn schoolmaatje Gedy een bacteriële infectie heeft en malaria. Dat is niet tof want ze is echt heel ziek aan het worden. Ondanks de medicijnen die ze slik tegen malaria heeft ze het toch nog opgelopen. Gedy denkt er over om eerder naar huis te gaan. Ik zal haar missen want we waren een mooi team. Zij had verstand van les geven en ik van kinderen met een verstandelijke beperking.