Deel VI

Woensdag 2 november 2011
Vandaag opgestaan met veel hoofdpijn. Dat zijn waarschijnlijk de bijwerkingen van de medicijnen voor de wormen. Dat stond al op de bijsluiter. Ik blijf vanmorgen lekker in mijn bedje liggen. Ik heb geen puf. Ik word wakker van geschreeuw buiten, zoals ieder huisje heeft deze ook een kruisje en is het niet altijd zo gezellig als het lijkt in deze familie. Maar wat wil je ook als je met zoveel mensen bij elkaar in een compound woont. De kinderen hebben nergens een moment rust, er is altijd wel iemand die ze aanspreekt, tegen ze aan loopt, iets van ze wil. Een van Bernard zijn vrouwen is alcoholist. Meestal is ze onder invloed en als ze dat niet is dan ziet ze er zo ongelukkig uit dat ik haar wel een knuffel zou kunnen geven. Maar aan de andere kant is iedereen erg behulpzaam naar elkaar toe en is iedereen in voor een praatje en geïnteresseerd in elkaar.
Gisterenmiddag heb ik mijn stof die ik op de markt had gekocht, naar een kledingatelier gebracht. Vanmorgen toen ik buiten de was aan het doen was, kwam er een vrouwtje naar me toe om te zeggen dat ze een rits nodig had voor de jurk en voering. Ze zag me een beetje stuntelen met mijn was (ze lachen je hier allemaal uit…) en toen ging ze me helpen! Gewoon een vreemde voor mij, dat kan je je in Nederland niet voorstellen. Arno en ik hebben al veel landen bezocht samen maar zo gastvrij en betrokken zonder dat ze er zelf een slaatje uit willen slaan, dat hebben wij nog niet eerder zo mogen beleven. Ghana is het land van de oprechte glimlach en de oprechte betrokkenheid.
Om drie uur heb ik een afspraak bij de kapper. Ik ga mijn haar in laten vlechten want er is niets meer mee te beginnen. Het oogt en voelt als stro en er is niets meer mee te beginnen. Een van mijn zussen, Edwina, gaat gezellig mee. De kapsalon is een kakelend kippenhok van vrouwen, die nog harder beginnen te kakelen als ik binnen kom om mijn haar te laten doen. Ze vinden het erg leuk om Solominga haar te doen. Mijn zus helpt ook mee en als een van de twee klanten zelf klaar is met haar haar, begint ze ook mee te vlechten. Als mijn haar bijna klaar is komt de headmaster van de school met een leerkracht nog even langs om te kijken hoe het met me gaat. Dat is dan wel weer erg attent en had ik niet verwacht. Zo wordt je iedere dag weer verbaasd over iets.
Donderdag 3 november 2011
Ik ga weer met frisse moed naar de Dovenschool toe. De leerkracht vraagt zich af wanneer ik bij haar langs kom in de klas voor het spelmateriaal. Ik maak meteen een afspraak voor later op de dag. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Met de 2e special needs groep maak ik ook kettingen van gekleurde rietjes en woldraad. Ze vinden het helemaal geweldig. Niemand doet ooit iets creatiefs met hen. Gelukkig komt daar structureel verandering in want Lauren, een meisje van Peace Corps uit de VS, zal twee jaar blijven om onder andere handenarbeid te gaan geven. Mijn kinderen lopen trots weer terug naar de klas, met hun nieuwe aanwinst om hun nek.
In de kleuterklas leer ik de kinderen en de leerkracht, memory en Nijntje Bingo, ook doen we de kleurentoren. De juf is erg enthousiast en ik biedt aan om de volgende dag nog een keer terug te komen met andere materialen. Eindelijk iemand die het leuk vindt om te gebruiken. Dat geeft weer hoop.
S’ middags zie ik dat er weer geen leerkracht in de andere kleuterklas staat. Echt niet normaal die zitten heel de week zichzelf te vermaken in het lokaal. Ik besluit daar een getallenpuzzel te gaan doen. Je moet de cijfers 1 tot en met 10 bij de plaatjes zoeken met de zelfde hoeveelheid er op. De kinderen zijn laaiend enthousiast. Binnen no time staat de halve school voor de ramen mee te doen, echt heel grappig. Het vervelende is dat ze zo graag het antwoord willen geven en aan elkaar beginnen te duwen en te trekken waarna het vaak ruzie wordt en ze elkaar gaan slaan. Niet raar als dat iedere dag het voorbeeld is in de klas….slaan.
Ik spreek in de vroege avond met Lauren af om een biertje te gaan drinken. Samen met Arno gaan we naar de spot (een terras/bar). We komen pas na het donker weer thuis en iedereen heeft al gegeten. Toch staat de TZ nog klaar als we terug komen.
Vrijdag 4 november 2011
Terwijl Arno een printer aan het werk probeert te krijgen bij de YHF en zich bezig houdt met de begroting van 2012, ga ik weer spelletjes introduceren bij de kleuters. Deze keer in een andere klas waarvan de leerkracht doof is. Als de kinderen niet meteen reageren op een vraag, bijvoorbeeld de matchende kleur uit een doosje halen of hun hand op steken tijdens de bingo als ze een matchend plaatje hebben, wordt er boos een tik uitgedeeld. Ik probeer overdreven geduldig te doen en de kinderen te bedanken ook als ze het verkeerde antwoord geven. (de leerkracht lacht ze gewoon uit!!) Als ze het antwoord wel goed hebben geef ik de kinderen een high five. Dat vinden ze echt super en je ziet ze stralen. Of ze het ook gaan gebruiken weet ik niet….
Ondertussen komen er steeds vaker kinderen boeken lenen als ik in de bibliotheek bezig ben. Ik geef namelijk les in de bieb. Daarnaast zijn een aantal leerlingen ook een spelletje memory en kwartet komen halen. Helaas zijn er al drie spellen kwijt als ik op vrijdag eens gaan checken waar de spullen blijven. Als ik dreig met straf tijdens de Assembly van de volgende week komt er in ieder geval nog een spel tevoorschijn. Zo gaat dat dus hier. Er wordt gejat als de raven, door de leerlingen. Erg jammer maar ook begrijpelijk. Er is gewoon niets te doen op het terrein, terwijl ze hier wel dag en nacht wonen.
Vanavond slapen we in de Greenhouse in Karimenga, zo’n 20km ten zuiden van Bolga. We rijden er met de motor heen. Het is druk onderweg want maandag is een islamitische feestdag waarbij een schaap geslacht wordt. Overal, op elk vervoermiddel zie je schapen. Op iemand zijn nek, en zelfs op de tankauto die bij de benzinepomp staat. Heel grappig gezicht. De Greenhouse is een community based project van iemand van Meet Afrika. 35% van de winst gaat naar de gemeenschap toe. Het is nog erg nieuw en nog niet vaak in gebruik. Er moet nog een bord langs de weg komen en er moeten nog wat plannen uitgevoerd worden. Er is ook een bibliotheek gebouwd voor de gemeenschap. Een mooi rond gebouw met een rieten dak. Ze hebben al best veel boeken. Ik geef ook een stapeltje af die ik van Ans heb gekregen. Lianne van Ontmoet Afrika in Nederland is er vannacht ook. Na een lekkere maaltijd van gekookte yam met groenten in een sausje, spelen we nog een tijdje djembe met wat jongeren uit de gemeenschap. Erg leuk!! We slapen met zijn drieën op het dakterras onder de klamboe en kijken zo naar de sterrenhemel ik zie zelfs twee vallende sterren. Voor de eerste keer in Ghana heb ik het een keer niet warm of heet, maar bijna een beetje koud als de hanen tegen de morgen beginnen te kraaien.
zaterdag 5 november 2011
We staan op als de zon aan de horizon verschijnt. We eten een heerlijk ontbijt met omelet met groenten en brood. Ook is er een keer koffie, wel Nescafé maar het smaakt goed met honing er in. We krijgen nog een rondleiding over het terrein en natuurlijk de bibliotheek. We zullen sneller moeten vertrekken dan we eigenlijk willen want we hebben afgesproken met de andere vrijwilligers om elkaar te treffen in Paga, een stadje aan de grens bij Burkina Fasso. We doen daar een rondleiding door het slavenfort uit 1704. Er is weinig meer te zien dan wat rotsen in de savanne maar het verhaal van de gids maakt het levendig. De slaven werden gehaald uit andere omringende landen en andere tribes. Zij werden uiteindelijk naar de kust gebracht om te worden verkocht aan de blanken. Daar werden ze verscheept naar de Caraïben en Amerika. We eten een hapje in een restaurant dat de krokodillenvijver heet. Het is een mooi meer met waterlelies en overal koeien aan de waterkant dus die krokodillen, daar geloof ik eigenlijk niet zo in. Tot er een gezelschap met rijke Ghanezen met een gids naar het water lopen, die gids een heel zielig kippetje in zijn handen. Komen er ineens gigantische krokodillen uit het water gerend. Die koeien hoeven waarschijnlijk niets te vrezen omdat ze genoeg kip te eten krijgen. De gids en daarna zelfs ook de Ghanese toeristen kunnen zo de staart van het monster aanraken en optillen. Heel erg bizar. Na het eten rijden Arno door de bush over een gravelweg naar Sirigu. Dat schijnt een mooi dorpje te zijn met beschilderde huizen en mooi craftwerk. De weg er naar toe is schitterend met overal grote boabab bomen en zwaaiende mensen. Sirigu blijkt een gehucht van twee compounds te zijn en voor we het weten zijn we er al voorbij. Wat een tegenvaller!! En de pottery/craft workshop is dicht. Ach de route was mooi.
S avonds slapen we weer met zijn allen in de Sand Gardens. We eten hier ook en ik neem lekker spaghetti met extra groenten. Dat smaakt goed maar al snel moet ik rennen naar de wc. Het is zo ver, ik heb toch diarree. Ik besluit maar niet mee te gaan naar het reggae festival want de wc was daar niet heel erg super. Ik ben blij dat ik niet mee ben gegaan want terwijl ik dit zit te typen ben ik al weer drie keer geweest. Voel me verder niet ziek gelukkig dus het zal snel weer beter zijn denk ik.